Het tegenovergestelde van een zwart gat

Preek tijdens de Paasmissen Mariakerk en Willibrordkerk 2019

“Ze zagen dat de steen van het graf was weggerold”1)
Lieve zusters en broeders, twee gebeurtenissen die de afgelopen weken het nieuws haalden, kregen een betekenis die veel groter was dan de gebeurtenissen zelf. Ik bedoel de vuurzee die de Notre Dame in Parijs bijna verwoestte. Een aanblik die niet alleen de Parijzenaren, en gelovige christenen diep raakte, maar mensen van overal, ongeacht hun geloof, hun cultuur.
En een week eerder was er het nieuws dat een jonge studente een foto gemaakt had van het ‘Zwarte Gat’. Al meer dan een eeuw ging de natuurwetenschap ervan uit dat er zoiets als zwart gaten in het heelal bestaan waarin door de aantrekking van de zwaartekracht alle materie in verdwijnt. Maar nu is via een megatelescoop een foto  van zo’n zwart gat – weliswaar miljoenen jaar weg – gemaakt. Opvallend waren de juichende reacties op sociale media, veelal ook jongeren. Alsof het een feest is dat we nu bij wijze spreken met eigen ogen kunnen zien dat uiteindelijk alles wat bestaat in het niets verdwijnt. Wat voor impact heeft dat op de jeugd wanneer je opgroeit met de wetenschap dat alles vergaat? Dooft dat niet alle hoop, alle zin in het leven, alle duurzame vreugde. We moeten wetenschap en geloof niet tegenover elkaar zetten, maar geloof gaat over de zin van ons leven. Dáár gaat de natuurwetenschap niet over.
De beelden van de brandende Notre Dam veroorzaakten pijn en verdriet vanwege de dreigende ineenstorting van een monument van geloof en schoonheid door de eeuwen. Zo’n kerk is meer dan een stapel stenen. Het is een soort lichaam met een ziel. De woning van God onder de mensen. Zo’n Gods huis raakt aan het mysterie van ons bestaan. Het raakt aan God. Het troost mensen met de gedachte dat er meer is dan ons schamele mensenbestaan dat uiteindelijk uitloopt in de dood. Veel kerken verdwijnen door de onverschilligheid van christenen. Dat gaat bijna ongemerkt. Wie weet dat de brandende Notre Dame in vele harten opnieuw het verlangen wekt naar God; dat we als mensen niet alleen gelaten zijn in een troosteloos leeg heelal.
Wij mensen komen uit onszelf niet verder, dan dat alles kwetsbaar is en zelfs ten ondergaat.
Haaks daarop staat het geloof van Pasen: “Ze zagen dat de steen van het graf was weggerold”. Daar waar ons denken en doen en laten stuit op absolute grenzen van eindigheid, van menselijk tekort en van dood, verkondigt de kerk dat God van zijn kant een bres geslagen heeft in ons bestaan.
We staren niet in een zwart gat waarin alles verdwijnt, ook wijzelf. We staren in het mysterie van de Verrijzenis van Jezus Christus. Alsof in een donker, ontoegankelijk bos waarin we verdwaald zijn, plotseling een lichtende plek opdoemt. Het licht van de eeuwigheid valt deze wereld binnen. We zijn niet langer gevangenen van een uitzichtloos bestaan. We zijn bevrijd. We zijn bevrijd tot een leven waarover niet langer het kwade en de dood het laatste woord lijken te hebben. Als we “de steen van het graf weggerold zien” worden we duurzaam vervuld van hoop en van echte levensvreugde.
De woorden die Jezus tot zijn leerlingen gezegd heeft tijdens zijn verblijf op aarde, de wonderen die hij gedaan heeft, alles gaat tot ons spreken als de levende Heer die altijd bij ons is. Zijn lijden en kruis worden teken van zijn overwinning op het kwade en de zonde die onze blik op God verduisterden.
Met Pasen vieren we dat de gemeenschap van God en mensen hersteld is, en dat niets ons meer kan scheiden van de liefde van Christus.
Wij mogen als christenen getuigen zijn van de Verrijzenis door ons geloof in Jezus als de verrezen Heer. Door de hoop die in ons is, en de liefde. We zijn door de doop met Hem verbonden tot één lichaam. Wat mooi dat we dit Paasweekend mogen beleven met drie volwassen dopelingen in de Paaswake en een klein kind op 1e Paasdag. We leven nog in deze wereld, maar we hebben al deel aan dat nieuwe leven. Sterker nog: we bezien vanuit ons Paasgeloof heel ons leven, heel deze aarde, in het licht van de doop. Door Pasen krijgen we levenskracht om ons in te zetten voor het goede. Levenskracht om kwaad te verdragen. Energie om op te komen voor het behoud van de aarde.
Pasen is veel meer dan een feest dat we eens per jaar vieren. Het is een nieuw perspectief. Het is een nieuw leven.  We worden aangesloten op de bron van eeuwig leven. Leven zoals God het bedoeld heeft. Leven dat zijn bekroning vindt in Gods liefde.
“Ze zagen dat de steen van het graf was weggerold”. Door de doop en geloof is ook de steen van ons eigen hart weggerold. Ja, weggerold van het graf dat deze wereld uiteindelijk zou zijn zonder God en zonder de goddelijke barmhartigheid.
“Juicht hemelen, juich aarde. Christus Jezus is waarlijk opgestaan. Alleluja. Amen”

(c) Martin Los

Evangelielezing: Johannes 20:1-9

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.