Schriftlezingen tijdens de Mis volgens het voorgeschreven universele lectionarium van de r.k. kerk. 1e lezing: Daniel 12:1-3; 2e lezing: Hebreeën 10:11-14,18 en Evangelie: Marcus 13: 24-32

Lieve zusters en broeders, als er zich rampen en gruwelijke dingen voordoen, dan hoor je al gauw mensen zeggen: het einde der tijden is aangebroken. Ook nu gebeuren er verschrikkelijke dingen zoals de terreur in het Midden-Oosten en de terroristische daden eergisteren in Parijs.
Het afschuwelijke is dat dit geen natuurrampen zijn zoals een tsunami of een aardbeving. Het zijn mensen zoals wij, die dit doen. Mensen die niet als vreemde wezens, een soort aliens, ergens uit het heelal vandaan komen, maar mensenkinderen die bij de geboorte in de armen genomen zijn, die naar school gegaan zijn, opgegroeid zijn te midden van andere mensen. Dat maakt het nog onbegrijpelijker en angstaanjagender.

“Het einde der tijden” gebruiken we als we denken dat de dingen die ons angstig maken het begin zijn van een totale ineenstorting. Jezus spreekt ook over het einde der tijden: “de zon zal verduisteren, de maan zal geen licht meer geven, de sterren zullen van de hemel vallen”.
Maar hij spreekt niet van een totale ineenstorting. Hij spreekt over de verschijning van de mensenzoon met grote macht en heerlijkheid. Het einde is dus kennelijk het einde niet, maar de verschijning van Christus in zijn heerlijkheid.
Dat is niet iets om bang voor te zijn. Dat is iets om juist naar uit te zien. Als een ei openbreekt, lijkt het ook alsof de ei-wereld vergaat, maar er komt nieuw leven te voorschijn: een kuiken.
Hoe zit dat nou met dat einde waarover de Jezus spreekt? Daarvoor moeten we denk ik luisteren naar Jezus’ woorden: “dit geslacht – we zouden nu zeggen: deze generatie – zal niet voorbijgaan totdat dit alles gebeurd is”. Met  “deze generatie” wijst Jezus om zich heen naar de mensen van zijn tijd.

Sommigen zeggen nu: Jezus was een enthousiasteling die zich vergist heeft. Het is helemaal niet uitgekomen wat hij dacht. Er heeft helemaal geen ineenstorting van de wereld plaatsgevonden.
Maar voor ons christenen is er wel degelijk iets gebeurd dat de geschiedenis totaal veranderd heeft. Dat is het lijden en sterven en de verrijzenis van Jezus.
De Zoon van God werd aan het kruis genageld. Met het kruis van onze Heer stortte een wereld totaal in. Een wereld waarin voor God geen plaats meer was. Een wereld waarin de zonde, de haat, de afgunst, en de onbarmhartigheid het laatste woord lijken te hebben.

Het lijden en sterven van Christus was niet een gebeurtenis onder vele andere in de wereld. Een onbetekenend krantenberichtje. Hemel en aarde vergingen op dat moment. Maar door de verrijzenis van de Heer begon een nieuwe wereld.
Een wereld die niet meer afstevent op de ondergang, want dat is al gebeurd, maar een nieuwe wereld waarin het rijk van God doorbreekt.
Allen die in Jezus geloven, in zijn kruis en verrijzenis, zijn nu door dat geloof kinderen van God, kinderen van het licht. Ze leven niet met de dood voor ogen, maar met het koninkrijk van God. In hen heerst de dood niet meer, maar het eeuwige leven.

Als wij leven vanuit geloof, en vanuit de hoop en vanuit de liefde dan is dat al het eeuwige leven. En als wij sterven volgt daarop niet de dood, maar de openbaring van dat eeuwige leven.
Het einde der tijden is niet iets dat bepaald wordt door de rampen die plaats vinden en de schrik die we ondervinden. Dat is ons gevoel. Begrijpelijk. We zijn net als alle andere mensen.
Maar we  moeten ons er niet door laten meeslepen, want wat er ook gebeurt: het rijk van God komt alleen maar dichterbij. En dat is niet de totale instorting, maar de overwinning van Gods liefde die aan het kruis van Christus begonnen is.
Betekent dat we de terroristische aanslag als in Parijs me schouder ophalen bekijken omdat het toch niks meer uitmaakt want het rijk van God is nabij?

Nee, absoluut niet. In de eerste plaats hoort bij de komst van het rijk van God meeleven met de slachtoffers en de nabestaanden. Want liefde heeft het laatste woord. Als we geen liefde en barmhartigheid tonen voor de getroffenen en niet openlijk protesteren tegen het kwaad dat hen treft, hebben we absoluut niet begrepen wat bedoeld wordt met: de liefde van God heeft het laatste woord.
Het betekent óók er op toe zien dat kwaad niet leidt tot groter kwaad omdat onschuldige personen en groepen worden aangewezen en vervolgd. Doe niet mee aan het verwerpelijk gedrag van hen die zondebokken zoeken.
Verder moeten we met juist nú met extra kracht en volharding werken aan verbroedering tussen mensen van verschillende religies, culturen, afkomst.
Belangrijk is dat wij als christen voorop liefde en gerechtigheid beoefenen. We moeten niet toestaan dat haat gevoed en gekoesterd wordt.
Tegenover de kwaaddoeners als terroristen die een wereld vertegenwoordigen die voorbij is, moeten we de mensen van het rijk van de toekomst zijn die met opgeheven hoofd het kwade overwinnen door het goed.
Laten we niet cynisch op onze plek blijven zitten als christenen. Laten we in het aangezicht van kwaad en terreur vredelievend handelen. Met elke daad en elke stap zullen we dan ervaren dat het kwade geen toekomst heeft. Maar in de daden van liefde die we doen, breekt het rijk van God al aan.
Laten we geen voedsel geven aan angst en moedeloosheid. Laten we opzien naar het kruis van onze Heer en telkens vol hoop verder gaan, gelovig en moedig.
Wetend dat het einde allang begonnen is, en dat het rijk van God met elke dag, elk uur, elke minuut, elke seconde dichter bij komt. Geen tijd te verliezen dus om vrede te stichten, lief te hebben en te bidden. Ja, laten we vooral ook het bidden niet vergeten. Dat is ons sterkste wapen tegen de angst en de waanzin. Amen

Pastoor Martin Los