Meditatie Palmpasen 2015

gehouden in de H.Missen in de Willbrordkerk zaterdagavond 28 maart en de Mariakerk zondagmorgen 29 maart 2015 na de viering van de Intocht van de Heer in Jeruzalem en de lezingen van de zondag en het Lijdensevangelie volgens Markus

We vieren ieder jaar Goede week en Pasen. Toch is het ieder jaar weer anders.
Dit jaar staat de Goede week en Pasen voor de meeste van ons in het teken van de ongelofelijke tragische vliegtuigramp in Zuid-Frankrijk.
We zijn getuigen van dit drama door het dagelijks nieuws en daardoor zijn we als het ware allemaal wandelende vraagtekens.
Hoe is het mogelijk dat één mens zoals het er nu naar uitziet, door een zelfgekozen dood honderdvijftig andere mensen in de dood heeft meegesleept?

Zoiets roept vele vragen op bij ieder van ons. Hoe kan het dat er in onze menselijke geest zo’n stoornis kan optreden met zoiets verschrikkelijks tot gevolg? We zijn allemáál mensen.
Het zijn vragen die ons op onszelf terugwerpen.
Wie ben ik? Waartoe ben ik in staat? Wanneer één mens iets doet dat we niet begrijpen, raakt dat ons allemaal omdat we allemaal mens zijn.

Tegen over die ene mens die velen in zijn dood meesleepte staat die andere mens die door zijn dood de hele wereld heeft gered.
In deze laatste week voor Pasen volgen we Jezus op zijn weg naar het kruis. Donderdagavond zitten miljoenen Nederlanders voor de televisie om the Passion te zien. En vandaag hebben we zelf het Lijdensevangelie in haar geheel in de kerk gehoord en gevierd.
Eén mens is al twee duizend jaar in staat om door zijn leven, maar vooral ook door zijn lijden en sterven, de aandacht te trekken van ontelbare mensen.
We worden geraakt door Hem. We zijn door wat hij gedaan, heeft anders tegen onszelf aan gaan kijken. Dat God van ons houdt als zijn kinderen ondanks al onze tekortkomingen. Hij is een bron van hoop en vertrouwen voor velen geworden.
Zijn liefde is aanstekelijk geworden tot op vandaag, tot op ons zelf.

Tegenover het mysterie van het kwaad dat we niet begrijpen, kwaad dat door mensen gedaan wordt, staat het mysterie van de liefde, het mysterie van God dat in Jezus Christus schijnt als het licht van de zon.
Goede Vrijdag lijkt een zonsverduistering. Maar door de Verrijzenis van Jezus met Pasen Jezus we dat niet het kwade en de dood het laatste woord hebben over ons leven. Het is de liefde van God.

Zo is Jezus’ lijden en sterven een medicijn geworden tegen de macht van het kwade in de wereld. We putten er kracht uit om het goede te blijven doen, om niet kwaad met kwaad te vergelden, om liever te lijden en mee te lijden, dan zelf kwaad te doen.

Het onbegrijpelijke kwaad dat één mens doet, en dat we steeds weer zien gebeuren, kan ons schrik aanjagen en verlammen omdat we allemaal mens zijn.
Maar het onbegrijpelijke goed dat de ene mens, Jezus, heeft gedaan voor de hele wereld is genoeg voor alle mensen om weer moed te vatten, en om ondanks het kwade, te leven voor het mooi en goede.
Want Jezus schenkt ons aan allen om één te zijn met Hem.
Laten we daarom onder alle levensomstandigheden ons oog gericht houden op het kruis van Jezus.
Hebben we allemaal nog een kruisbeeldje in huis als herinnering? Dragen we zelf zo’n kruisje op ons hart?
Laten we straks de palmtakjes achter de kruisbeelden in onze huizen bevestigen.
Laten we met een blik op dat kruis af en toe zeggen: “wij aanbidden U, Christus, en loven U, omdat Gij door uw heilig kruis de wereld hebt verlost”.

Pastoor Martin Los

Preek op de vijfde zondag van de Vasten 21/22 maart 2015 Mariakerk De Meern

Schriftlezingen uit het voorgeschreven wereldwijde r.k. leesrooster voor de zon- en feestdagen: 1e lezing Jeremia 31:31-34.  2e lezing: Hebreeën 5:7-9. Evangelie Johannes 12:20-33

Lieve zusters en broeders, het lijkt een donderslag bij heldere hemel. Philippus en Andreas komen bij Jezus om hem te vertellen dat Griekssprekende pelgrims die ook naar Jeruzalem gekomen zijn voor het Paasfeest hem graag willen spreken. Niets opzienbarends, denk je dan. Op dat moment verklaart Jezus: “Het uur is gekomen dat de Mensenzoon verheerlijkt wordt. Ik verzeker je: als de graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft hij alleen. Maar als hij sterft, brengt hij veel vrucht voort”.

Die woorden komen als een donderslag bij heldere hemel. De omstanders zeíden even later ook tegen elkaar dat het leek alsof het gedonderd had. Waarom maakten de woorden over de graankorrel zo’n overdonderende indruk?
Zo opzienbarend is dat beeld toch niet, het beeld van een zaadje dat moet sterven, om vrucht te kunnen dragen? Een beetje filosofisch ingestelde mens kan gemakkelijk tot de vaststelling komen, dat alleen wat sterfelijk is ook echt vruchtbaar kan zijn.
Maar dat is nou juist het punt.
Jezus strijkt niet met de hand over zijn  baard als een oude wijze man die na een lang leven een levensles geleerd heeft, en die nu vriendelijk aan zijn publiek prijsgeeft. Hier staat een jongeman in de kracht van zijn leven. Hij heeft nog een heel leven voor zich.

Én die jongeman staat op het punt om de hele wereld aan zijn voeten te leggen. Want zijn roem is blijkbaar inmiddels ook doorgedrongen tot de wereld buiten de Joden en buiten Israël. Pelgrims van allerlei nationaliteiten willen hem spreken. Griekssprekende worden ze genoemd. Het Grieks was in die dagen de wereldtaal. Zoals Engels in onze tijd. De hele beschaafde wereld sprak Grieks. Daarom waren Philippus en Andreas best trots. Ze zagen het als een buitenkans voor hun meester om ook buiten Israël beroemd te worden.

Dus juist als de hele beschaafde wereld rijp lijkt om Jezus in het centrum van de belangstelling te zetten, verklaart hij: “Het uur is gekomen dat de Mensenzoon verheerlijkt wordt. Ik verzeker je: als de graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft hij alleen. Maar als hij sterft, brengt hij veel vrucht voort”.

Jezus verkondigt hier niet een beetje een afgezaagde filosofische wijsheid uit. Hij spreekt over zichzelf. Hij kondigt de wég af die hij zal gaan. Willen de Grieken hem spreken? Dat is helemaal niet aan de orde.
Hij ís er helemaal niet op uit om wereldberóemd te worden. Hij is gekomen om de wereld te rédden.
Alles wat Jezus te zeggen heeft, heeft hij gezegd. Zijn leerlingen hebben alles gehoord en gezien. Zij kunnen straks de wereld intrekken om alle mensen de blijde boodschap te verkondigen.
Het enige wat nu nog nodig is, is dat hij de uiterste consequentie van zijn boodschap op zich neemt. Hij zal Gods liefde laten zien ook al kost het hem het leven aan het kruis.

“ Wie zijn leven bemint, verliest het, maar wie zijn leven in deze wereld haat, zal het ten eeuwigen leven bewaren” vervolgt Jezus  “leven in deze wereld” daarmee bedoelt Jezus de drang naar succes, macht, beroemdheid, allemaal voorbijgaand en schijn. Jezus gaat een andere weg.
Niet wereldberoemd worden en applaus ontvangen. Maar de wereld redden, en mensen winnen voor God en het eeuwige leven. Want dat is de eer waar Jezus naar uit ziet. Niet de eer die de wereld geeft, maar de eer die God geeft.  De eer die Jezus van zijn Vader in de hemel zal verkrijgen is dat allen die in hem geloven, in zijn leven mogen delen. Dat allen mogen delen in zijn goddelijk leven. “Het uur is gekomen dat de Mensenzoon verheerlijkt wordt. Ik verzeker je: als de graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft hij alleen. Maar als hij sterft, brengt hij veel vrucht voort”.

Begrijpen we wat we horen? Pas op, want het komt als een donderslag als het goed tot je doordringt: als je gelooft in Jezus als de Verlosser, dan ben je een vrucht van zijn leven en sterven en verrijzenis. Dan zijn we een korrel in de korenaar die hij is doordat hij zijn leven gegeven heeft als een zaad dat in de aarde valt en sterft.

U en ik, bestaan niet langer zonder hem. Wij leven in hem en hij in ons. Dat is de ontdekking die kan zijn als een donderslag bij heldere hemel. Niets geen platgetreden huis, tuin en keuken filosofie die vertelt dat al wat bestaat eerst moet sterven om leven voor te brengen.
Natuurlijk is dat waar. Maar het gaat hier niet om een algemene waarheid. Het gaat hier om de goddelijke waarheid die geen mens kan bedenken. De goddelijke waarheid die steeds opnieuw als een donderslag bij heldere hemel klinkt:
Jezus geeft zich als de Zoon van God die in de wereld gekomen is om door zijn goddelijke liefde zijn eigen leven in ons te planten als een zaad.
Wij zijn een deel van zijn leven geworden en hij van ons leven. Dat is ons geloof. Dat is onze vreugde. De persoon die wij zijn, is daardoor niet uitgeschakeld, maar de persoon die we zijn komt daardoor tot zijn recht. Ons leven wordt zelf vruchtbaar door de liefde van God die de gemeenschap met Jezus ons schenkt.

Dat is het mysterie van Pasen. Christus leeft in ons en wij in hem.
Elke poging om het christendom los te koppelen van Jezus als de levende Heer, bijvoorbeeld om onze boodschap aanvaardbaarder voor anderen te maken, berooft het geloof van haar vreugde en haar kracht.
Zonder de hartelijke liefde tot Jezus verdampt het geloof.

Daarom gaan we als kerk weer het Paasfeest tegemoet. In de gedachtenis van het lijden en sterven en de verrijzenis van onze Heer staat Jezus zelf centraal. Niet als een beroemdheid naast andere figuren die we bewonderen, maar als de Redder van de wereld die ons leven vruchtbaar maakt.
Hij schenkt ons het leven uit God. Onszelf niet op de eerste plaats stellen, maar ons leven als een geschenk van God beleven. Liefde tot de medemens beoefenen.  Liefde alsof ze in ons eigen hart geschreven staat zoal de profeet Jeremia voorspelde.

Deze laatste weken voor Pasen zijn bedoeld om onze liefde tot Jezus weer aan te wakkeren. Om opnieuw de betekenis van de doop en het geloof als vereniging met Jezus te ervaren. En om weer hartelijk en spontaan de boodschap van Jezus zelf in praktijk te brengen.

“Dank u, Heer Jezus, dat u de graankorrel geworden bent die door het mysterie van uw lijden en sterven en verrijzenis oneindig veel vrucht draagt. Dank u dat wij, zelf ook die vruchten mogen zijn. Schenk ons de vreugde om dat ook steeds opnieuw zo te beleven in het leven van alle dag”. Amen

(c) Martin Los, pr