Maandelijks archief: november 2016

Preek op Allerzielen Mariakerk 2 november 2016

Geplaatst op door
1

Lieve zusters en broeders, gisteren op het hoogfeest van Allerheiligen vierden we de behouden thuiskomst in de hemel van alle gelovigen die ons zijn voorgegaan. Velen zijn bekend zoals de apostelen, martelaren en bijzondere heiligen. Hun sterfdag heeft een plaats op de heiligenkalender van de kerk. Zij worden in de hele kerk zoals de apostelen, of in een land of in een bisdom of religieuze orde herdacht. Wij danken God om zulke voorgangers in het geloof die ons steunen door hun voorbeeld en hun voorspraak.
Maar de schare heiligen is ontelbaar. Daarom vieren we op de 1e november alle heiligen tezamen, om God om hen allemaal te danken en in de handen te klappen voor het werk van zijn genade aan hen zodat zij zulke mooie mensen en leden van het lichaam van Christus konden worden.
Vandaag bij deze gedachtenis van Allerzielen doen we iets vergelijkbaars. Nu denken we vooral aan die kant van ons bestaan dat we ook allemaal mensen zijn met onze tekortkomingen en menselijke schuld. Aan het eind van elke uitvaartdienst vanuit de kerk wordt de gestorvene besprenkeld en bewierookt. Daarmee leggen we de gestorvene in Gods hand in het besef dat we allemaal mensen met onze zwakke kanten zijn. Ondanks de mindere kanten scharen we ons toch achter die mens, en achter zijn of haar kandidatuur voor de hemel. We zijn solidair met de gestorvene. We bieden zelfs het goede dat wij gedaan hebben, aan uit liefde voor de gestorvene, we voegen het bij het offer van Christus die zichzelf gegeven heeft voor deze wereld.
allerzielenwbk2014-2Het is mooi dat we als kerk en als gelovigen voor onze gezinsleden, familie en vrienden die we kennen de eucharistie voor hen opdragen bij de uitvaart of op een ander tijdstip. Maar er zijn ook vele gelovigen die in vergetelheid sterven of aan wie niemand denkt. Daarom vieren we met heel de kerk Allerzielen.
We mogen het offer dat Christus voor de wereld gebracht heeft opdragen voor het zielenheil van alle mensen, juist vandaag ook voor hen voor wie nooit een eucharistie is opgedragen, en voor wie nog niemand een gebed gedaan heeft of een kaarsje aangestoken.
Er ligt in deze dagen veel nadruk op dat wij onze eigen gestorven familie en vrienden gedenken. Dat is mooi en troostvol. Ik zag vanachter mijn bureau vandaag de hele dag mensen even de Mariakapel binnen gaan om te bidden. Maar laten we niet uit het oog verliezen dat het vandaag vooral ook gaat om de mensen aan wie niemand denkt dan alleen hun hemelse Vader en alleen de goede herder, Jezus Christus die allen bij name kent.
Het is een weldaad dat we in ons gebed voor de zielen van alle gestorven, beeld mogen zijn van God zelf die van al zijn kinderen houdt en barmhartig is voor allen. We bidden niet voor eeuwige geluk voor de overledenen om als het ware God om te turnen. Juist God turnt ons om dat we op Hem lijken in zijn barmhartigheid en niemand afschrijven om zijn fouten en tekorten. Het gaat erom dat we blij zijn met iedere mens die bij God vergeving en genade vindt.
Het leert ons ook om vergeving te vragen voor de gestorvenen die wij goed gekend hebben in ons gezin, de familie, de gemeenschap met wie we moeite hebben gehad door haar of zijn gedragen naar ons. We verlangen om hen in de hemel met nieuwe ogen te mogen zien en zij ons. Daarom moeten we ons verblijden in ons gebed voor hen.
“Ik ben de verrijzenis en het leven” **) zegt Jezus tegen Martha “Wie in Mij gelooft, zal leven ook al is hij gestorven”. Dat is een enorme belofte voor ons die van harte geloven. Maar het is een geloof in de barmhartigheid van God die in de dood en de verrijzenis van onze Heer aan het licht komt. Het schenkt ons extra kracht om te bidden voor alle andere gestorvenen, met wie we zelf verbonden zijn, zonde wie we de hemel ons niet kunnen voorstellen, maar ook allen die we niet kennen.
Vanuit die hoop mogen we ook verwachten elkaar eens te weer te mogen zien als Christus wederkomt, omringd door al de zijnen in wie we ook onze dierbare familieleden en vrienden, hopen te mogen herkennen en omhelzen.
Om diezelfde reden spoort de apostel ons aan om “niet bedroefd te zijn zoals de mensen die geen hoop hebben”.*) Natuurlijk bedoelt Paulus niet dat we geen gevoelens van verdriet om het verlies van onze geliefde zouden kennen. We weten wel beter. Geloof is geen doping tegen verdriet en rouw en pijn om verlies.
Maar geloof verzacht wel omdat we elkaar eens mogen weerzien voorbij de horizon van de dood. Als God eindelijk alles in allen is. Als er geen duisternis, tranen en verdriet meer zijn. Maar alleen licht en vreugde zonder einde. Amen

© Pastoor Martin Los
voorgeschreven lezingen voor Allerzielen in het universele r.k. lectionarium voor zon- en feestdagen: I Thessalonicenzen 4:13-18; Evangelie: Johannes 11:17-27

homilie op het Hoogfeest van Allerheiligen

Geplaatst op door
1

Homilie op het Hoogfeest van Allerheiligen op dinsdag 1 november 2016 in de Mariakerk te De Meern

Gisteren, 31 oktober, was het Hervormingsdag. Het is volgend jaar vijfhonderd jaar geleden dat de augustijner monnik Maarten Luther zijn 95 stellingen ter hervorming van de kerk op de deur spijkerde van de kapel in Wittenberg. Ik kan me voorstellen dat een geïnteresseerde zich afvraagt: “Waarom op 31 oktober?” Dat is een datum die op zich niet zo veel zegt. Nee, de 31 oktober niet, maar wel de volgende dag: 1 november. Want dan viert de kerk het feest dat wij ook vandaag vieren. Een groot feest, want we vieren dat God allen die tijdens hun leven vertrouwd hebben op Jezus Christus en allen voor wie hij zijn leven gegeven heeft, bekend en onbekend, verzameld heeft in zijn rijk in de hemel, op het feest van de overwinning op de zonde, het kwade en de dood.
In de tijd van Luther was dit feest minstens zo populair als Kerstmis. Dat betekende volle kerken. Wilde je iets bekend maken zoals Luther met zijn stellingen, dan was er geen beter moment om dat te doen dan de vooravond van Allerheiligen. De drommen mensen die naar de kerk kwamen konden allemaal kennis nemen van de stellingen. Er was nog geen radio, tv of internet.
Luther spijkerde zijn stellingen niet op de kerkdeur tegen de kerk en zeker niet tegen de gemeenschap van de heiligen, maar voor de hervorming van de kerk. Een update van de kerk zouden we dat vandaag noemen. Zoals bijvoorbeeld later het IIe Vaticaanse Concilie.
Onze paus Franciscus de eerste was gisteren in Zweden in Lund met de hoogte vertegenwoordigers van de Lutherse kerken om samen te bidden om verzoening en toenadering. We hebben dezelfde gebedsdienst gisterenavond gevierd in onze parochie in de Torenpleinkerk samen met protestanten.
Een extra aansporing om die eenheid te zoeken, ligt natuurlijk in het geloof dat we allen in Christus één zijn als ranken aan de ene wijnstok die Hij is. En in het geloof dat die eenheid gevierd wordt in de hemel met alle heiligen, dat wil zeggen, allen gelovigen die ons zijn voorgegaan.
Op aarde kunnen verschillen en tegenstellingen zijn, die soms als breuk worden ervaren en het soms ook zijn. Maar in de toekomstige heerlijkheid van God is dat verleden tijd. Als je weet dat je straks elkaar ontmoet in het gezelschap van de Heer en van al zijn heiligen, dan heeft dat invloed op de wijze waarop we hier op aarde in de tijd met elkaar omgaan als christenen en als leden van verschillende kerken.
Dat geldt ook van onze omgang met elkaar in huwelijk, gezin en familie. Wanneer je beseft dat je samen op weg bent als man en vrouw, al leden van een gezin, als broers en zussen, naar de bekroning van dit aardse leven in de hemel bij God, is dat dan niet een krachtig medicijn tegen alles wat de eenheid hier op aarde in dit concrete leven kan bedreigen? We zijn allemaal pelgrims op weg. Geloof in de hemel betekent elk moment aandrang voelen elkaar te vergeven, om elkaar te ondersteunen, om conflicten op te lossen.
todos-os-santos-2016“Zalig de vredestichters” zegt onze Heer “want zij zullen kinderen van God genoemd worden” **). Laten we bij “vredestichters’ niet alleen denken aan politici op wie wat dit betreft ook een grote verantwoordelijkheid rust. Dan moeten we ook denken aan de omgang met elkaar in huwelijk, gezin en familie en in de eigen geloofsgemeenschap en tussen de kerken. We kunnen om zo te zeggen onze Heer niet ruziënd en vechtend onder ogen komen. En dat hoeft ook niet, want het kruis en de verrijzenis van Jezus geven ons allen kracht om te werken aan verzoening en eenheid, om verdraagzaam te zijn, om elkaar lasten te dragen in plaats van te vergroten.
De hemel is geen oord voor perfecte mensen, maar voor zwakke mensen die hun toevlucht gezocht hebben bij Jezus; die hun kleren gewassen hebben in zijn bloed. We mogen er op vertrouwen dat we ooit met velen mogen zien dat verdeeldheid en hardheid van hart niet het laatste woord hebben.
De vredestichters blijken met velen te zijn. Een menigte die niemand tellen kan. Honderdvierenveertigduizend *) is geen beperkt getal zoals misschien voor oningewijden lijkt. Honderdvierenveertigduizend is het getal twaalf, van de apostelen en de stammen van Israel, het getal van hemel en aarde tezamen, God die onder de mensen woont, maal twaalf. Dus in het kwadraat, keer 1000, wat in de Bijbel “ontelbaar” betekent.
We voelen ons als vredestichters en als mensen die het wagen met het kruis van onze Heer misschien wel eens in de minderheid. Maar op het feest van Allerheiligen vieren we dat we met ontelbare verbonden zijn door die ene Heer.
Ze staan om ons heen. We zijn bij de heiligen thuis. Niet alleen vandaag, maar elke dag. Ze staan op de uitkijk. Ze vuren ons aan vol te houden. Weg cynisme dat het allemaal toch niks uitmaakt. Weg negativisme dat alleen maar hindernissen en problemen en donkerwolken ziet.
Er is alle reden te hoop. Moge die hoop ons geloof versterken. En laten we bovenal de liefde van God samen vieren en beleven in de kerk en met elkaar want in de liefde is het rijk van God al onder ons. Als een vooruitgeschoven post van de hemel. Amen

(c) Pastoor Martin Los
Schriftlezingen voor dit hoogfeest volgens het universele r.k. lectionarium voor zon en feestdagen. *) 1e lezing: Openbaring 7:2-4,9-14;  **) Evangelie Mattheus 5`:1-12