Preek tijdens de eucharistie op de 13e zondag door het jaar 27 juni 2021 Mariakerk en Willibrordkerk
Hebt u die ervaring ook wanneer je een film ziet die een paar jaar oud is, dat je schrikt als je ziet dat mensen elkaar gewoon aanraken en kussen. Corona heeft een onzichtbare wand van anderhalve meter opgetrokken tussen ieder van ons. Het is bijna een tweede natuur geworden om een stapje terug te doen als iemand te dichtbij komt. De preventiemaartregelen zijn met ingang van vandaag versoepeld, maar de anderhalve meter blijft. Ook de kerk. Het kan niet anders dan dat we spontane menselijke aanraking straks als het weer kan, gaan ervaren als heilzaam en broodnodig. Onze handen zijn niet alleen gemaakt om te werken en ons in leven te houden, maar ook om aan ander te troosten en te strelen en te helen. En onze armen zijn niet alleen gemaakt om te grijpen en te sjouwen, maar ook om de ander te omhelzen en te steunen en te dragen.
In het Evangelie van deze zondag 1) gaat het toevallig ook over aanraken. Jezus legt een twaalfjarig meisje dat volgens iedereen gestorven is, de handen op. Het levens stroomt in haar terug. Ze staat op alsof ze uit de slaap is opgestaan.
En een vrouw heeft in het gedrang van de steegjes in het stadje Kafarnaum het kleed van Jezus aangeraakt. De bloeding die bij vrouwen in de regel elke maand na een paar dagen stopt, hield bij haar nooit meer op. Het was voor haar al twaalf jaar een permanente kwelling. Niet alleen door het ongemak, maar het sloot haar buiten de buiten de gemeenschap. Tegen alle taboes in had zij zich toch onder de mensen begeven in de hoop Jezus te kunnen zien en aanraken. Jezus wijst haar niet af, maar prijst haar juist om haar geloof. Hij zendt haar gezond weer het leven in: “dochter, uw geloof heeft u genezen”.
Om dit verhaal goed te begrijpen moeten we begrijpen dat het in deze genezingen om het leven gaat, en wel in die zin dat leven bedoeld is om te bloeien en vruchtbaar te zijn. Het meisje van twaalf staat op het punt vrouw te worden. Ze kan een bron van leven worden, maar de dood lijkt daar een stokje voor te steken. En de volwassen vrouw verliest al twaalf jaren de mogelijkheid om naar hartelust te leven en het leven door te geven. Door de aanraking met Jezus leven zij niet meer tevergeefs. Hun leven komt tot bloei. Een meisje met een heel leven voor zich en een vrouw voor wie het leven niet langer uitzichtloos is. Beiden door de aanraking met Jezus die de Christus is en die wij onze Heer mogen noemen.
Dit evangelieverhaal nodigt ons allemaal uit om na te denken over de verwondingen die we in ons leven hebben opgelopen waardoor constant energie wegvloeit. Het gevoel dat we onder een grauwsluier leven en niet tot groei en bloei komen. Durven we persoonlijk Christus bij de slip van zijn kleed te pakken al moeten we daarvoor tegen de stroom in gaan en het risico lopen onszelf te schande te zetten in de ogen van het publiek? En durven we ook in deze wereld waar we deel van uitmaken, de mensheid, Christus te betrekken bij uitzichtloze situaties zoals het lot van de talloze vluchtelingen. Zovele levens die tevergeefs geleid lijken te worden. Of dat wij voor het grootste deel al gevaccineerd zijn tegen Corona, en staan te trappelen om het leven weer gaan vieren, terwijl driekwart van de wereld – de armste gebieden nog lang niet aan de beurt zijn. Sluiten we ons daarvoor af? Zeggen we “pech gehad”.? Of trekken we Jezus aan zijn kleed. Stellen we ons open voor de kracht die van hem uitgaat in de vorm van hoop op verbetering, de kracht die van hem uitgaat in de vorm van moed om het lot te keren van de mensen die in ellende leven. Door particuliere initiatieven en door politieke grootmoedigheid. En door in onze jongeren de hoop niet te blussen, maar aan te vuren.
De kerk mag de oefenplaats zijn om te hopen en ons niet neer te leggen bij alles wat het de bloei van het leven in de weg staat. Daarom speelt de aanraking in ons katholieke geloof zo’n grote rol. De sacramenten zijn de momenten in ons leven dat we vieren dat Christus ons aanraakt en heelt, dat wil zeggen ‘tot hele mensen’ maakt. Die aanraking en heling is bijzonder zichtbaar bij de ziekenzalving en bij de biecht. Maar ook bij de doop waar we een nieuw leven beginnen. Heel bijzonder is de aanraking in de eucharistie – bron en middelpunt van christelijk leven. Daarin schenkt de Heer zichzelf aan ons in de communie.
En bij het vormsel legt Jezus ons de handen op om ons te sterken door zijn kracht om mensen van God te zijn. Vandaag zijn de jongeren die in oktober het heilig vormsel zullen ontvangen, in de eucharistie aanwezig om zich aan de geloofsgemeenschap voor de stellen. We zijn trots op jullie dat jullie de weg van Jezus willen gaan, de weg van de hoop en het vertrouwen en de liefde. Dat jullie op den duur het stokje van je ouders en grootouders, van vroegere generaties wilt overnemen. Dat jullie je steeds weer wilt laten raken door de liefde van God. Die ons steeds vernieuwt en uitzicht geeft en kracht en wijsheid om te leven als zijn kinderen.
pastoor Martin Los
1) Het Evangelie van deze 13e zondag door het jaar is Marcus 5:21-43