Preek op het Hoogfeest van Epifanie (Driekoningen)
op zondag 5 januari (en vooravond 4 januari) 2014 Willibrordkerk Vleuten
Voorgeschreven schriftlezingen uit het wereldwijde r.k. lectionarium voor dit feest. 1e lezing Jesaja 60:1-6  2e lezing Efeziërs 3:2-6. Evangelie: Mattheus 2:1-12

Lieve zusters en broeders,  wist u dat het veld waarop de herders hun kudden weiden, dichtbij de stal is waar Jezus geboren werd? Ik realiseerde me dat.plotseling toen ik in november met een groep pelgrims in Bethlehem was.
De herders die de boodschap van de engel gehoord hadden, gingen meteen op weg naar het pasgeboren kind en vlakbij vonden ze het kind in doeken gewikkeld liggend in de kribbe. De herders waren dus bijna buren van de stal of de grot waar Jezus geboren werd.
Ook op de maatschappelijke ladder stonden de herders niet ver af van Jozef en Maria. Jezus werd onder armoedige omstandigheden geboren. En de herders kwamen op kraamvisite met lege handen. Ze hoefden zich ook niet voor hun schamele kleding te schamen, want het kind lag in een voederbak van dieren in plaats van in koninklijke wieg

Misschien herkennen wij ons wel in hen. Wij die als christenen van huis uit vertrouwd zijn met Jezus, hebben misschien ook wel eens het gevoel dat het nog steeds een armoedige boel is. Wat hebben we meer in handen dan het verhaal van een kwetsbare mens die in een stal geboren werd en die als jongeman stierf aan het kruis? Kun je daar nog mee voor de dag komen in deze wereld?
“Ja, maar hij is de verrezen Heer” roepen we uit. En zo beleven we het zelf ook. Maar “bewijs ons dat eens” zegt de mensen om ons heen. En dan staan we voor ons gevoel met lege handen. Een armoedig gevoel..
Konden we dan nog maar naar de kerk wijzen en konden we maar een succesverhaal over onszelf en onze geloofsgemeenschap vertellen. Maar ook als geloofsgemeenschap maken we niet heel veel indruk. Zelfs onze jongeren lijken een beetje hun schouders op te halen..
Voelen we ons zo niet net als de herders die zelf de stem van de engel gehoord hebben, maar die het aan anderen moeten vertellen die deze stem niet gehoord hebben? Een blijde, maar tegelijk zo moeizame taak dat we ons soms machteloos en arm voelen. Alsof we nog niets opgeschoten zijn vergeleken bij de herders in het begin.

Gelukkig is er ook nog het andere verhaal. Van de Wijzen uit het Oosten. Anders dan de herders komen de wijzen uit het Oosten van heel ver. Zíj zijn niet arm en ze komen met kostbare geschenken. Ze hebben in de verte aan de hemel een ster gezien. Een soort hemelse schijnwerper die licht op de aarde laat vallen op een heel bijzondere persoon die pas geboren moet zijn, een koningskind. Helemaal uit eigen beweging zijn de wijzen op weg gegaan. Er is nog geen mens en geen engel aan te pas gekomen.

Waarom is het nou zo geweldig dat we naast het Evangelie van de herders nog het Evangelie van de Wijzen uit het Oosten hebben?
Het verhaal van de Wijzen laat zien dat we ook op Christus zelf mogen vertrouwen. Op zijn kracht en op zijn uitstraling. Dat ook hij aan het werk is op een manier die we zelf niet eens zien.
Wij ploeteren met zijn allen als de herders. En dat moeten we vooral blijven doen. Want geloven vraagt inspanning in de werkelijkheid van alledag. In een wereld die zelf weerbarstig is. We hebben als gelovigen soms moeite elkaar goed te begrijpen en te ondersteunen en alles in dienst te stellen van onze Heer. En we tasten soms in het duister om de boodschap te vertalen naar mensen van deze tijd.

Maar naast dat ploeteren is er ook de belofte van  Christus zelf. Hij heeft tot zijn apostelen gezegd: “zie, Ik ben met u, alle dagen, tot aan de voleinding der wereld”.
Christus is niet alleen het kind in de kribbe in doeken gewikkeld. Hij is ook het onstuitbare licht dat naar alle kanten van de wereld straalt. We staan er niet alleen voor. Hij is er ook nog.
Het verhaal van de wijzen uit het Oosten vertelt dat Christus op zijn eigen wonderbare wijze mensen trekt. In elke tijd opnieuw.

Door de tijden heen is de wereld steeds ingrijpend veranderd. Soms raakten kerk en geloof mede als gevolg van die omwentelingen in de wereld in een ernstige crisis. Maar telkens begon Christus opnieuw te stralen. Telkens gingen mensen opnieuw naar hem op zoek.
Ze stroomden toe. Vol verlangen om het leven in dienst van God te stellen zoals de wijzen die met hun geschenken bij Jezus kwamen en het kostbaarste van hun land en cultuur aan zijn voeten  legden.
Telkens in de geschiedenis ontdekten mensen Christus opnieuw en probeerden hun leven en hun cultuur in te richten naar het Evangelie van Gods liefde.
Als kerk en gelovigen mogen we erop vertrouwen ook in onze tijd Christus bezig mensen te trekken die als het ware een ster hebben gezien en op weg gaan om bij het Jezus en het Evangelie uit te komen.

We lijken op die armoedige herders die verkondigen wat we zelf gehoord hebben van dat kind in de kribbe in doeken gewikkeld dat de Heiland van de wereld is. Dat je door in Hem te geloven echt gelukkig wordt en deel krijgt aan het eeuwige leven. We beleven dat zelf ook echt zo. Maar oh, wat is het moeilijk om het aan anderen over te brengen!
Tegelijk moeten we zijn als wachters die op de uitkijk staan. Enthousiast. Vol verwachting naar wat Christus zelf in de wereld te weeg brengt in de harten van mensen.
We moeten de vinger aan de pols houden van de wereld om ons heen. Niet ons teleurgesteld afhaken als we geen resultaat zien.. We moeten juist open zijn naar de mensen en de wereld rondom ons. We moeten op de hoogte zijn van wat mensen echt bezig houdt en hun verlangen naar God.
Laten we ondanks de grote inspanning die het geloof en kerkzijn voor velen van ons in deze tijd is vraagt, niet klagen. Laten we juist blij zijn. Vol vreugde omdat we zelf het voorrecht kennen om te geloven en dat Jezus ons in zijn dienst genomen heeft.
Want dat ploeteren van ons en dat stralen van Christus staat niet los van elkaar. Het zijn twee kanten van dezelfde zaak.

Lieve zusters en broeders, we staan ook als parochie aan het begin van een nieuw jaar. Een jaar dat weer alle inzet van ons vraagt in dienst van het Evangelie. Maar ook een jaar waarin we vol verwachting mogen uitzien naar wat Christus zelf in ons midden bezig is te doen en in de wereld om ons heen.
Het is een bijzonder jaar voor onze parochie omdat zij tien jaar bestaat. De bisschop voegde tien jaar geleden de twee eeuwenoude parochies samen met de bedoeling de krachten te bundelen. Wat mooi dat er in deze enorm groeiende en bruisende stad van LeidscheRijn-VleutenDeMeern rondom het Maximapark een vitale parochie is die mensen in aanraking mag  brengen met het Evangelie. De tijd is er misschien meer dan rijp voor!
Laten we trots zijn dat we samen kerk mogen zijn in deze nieuwe samenleving waar zoveel uitdagingen liggen voor de verkondiging en de verbreiding van het Evangelie.

Alle harde werkers bedankt, alle enthousiaste zieners bedankt, allen bedankt die trouw de vieringen bezochten en in stand hielden, allen bedankt die hun zonder klagen hun kruis op zich hebben genomen en die in moeite en leed trouw aan hun geloof zijn gebleven. U, allen,  zonder uitzondering bedankt voor uw geloof en uw talenten en bijdragen in het voorbije jaar. Ook u die met kritische opmerkingen kwam.
Alle reden om dit nieuwe jaar met vertrouwen en met liefde en met hoop en vreugde binnen te gaan.
Want Jezus Christus is heden, gisteren, dezelfde tot in eeuwigheid.
Geloofd zij Jezus Christus in eeuwigheid. Amen

© Pastoor Martin Los