Preek tijdens de Openlucht-mis op Sacramentszondag 22 juni 2014

ontwerp-v-rooijen2-110x110Preek tijdens de eucharistie op Sacramentszondag 22 juni 2014 in de open lucht in het Maximapark in aanwezigheid van ca 650 mannen, vrouw, kinderen

Schriftlezingen: 1e lezing Deuteronomium 8:2-3, 14-16. 2e lezing I Korinthiërs 10:16-17. Evangelielezing: Mattheus 14:13-21

Lieve zusters en broeders, goede vrienden, net als toen, aan de oever van het meer van Galilea zijn wij ook met velen in de open lucht bijeen gekomen om naar de woorden van Jezus te luisteren. Er zitten zelfs een flink aantal van u, vooral gezinnen met kinderen op het gras.
Heel lang geleden waren mensen ook zo bij elkaar n de openlucht. Ze hingen aan de lippen van Jezus vanwege de inspirerende woorden die hij zei, om de zieken die hij genas, en om de mooie dingen die hij deed.

Zijn leerlingen maakten zich zorgen, want het werd avond. Ze zeiden: “meester, laat de mens naar huis gaan zodat ze brood kunnen kopen.”
Maar hij zei tot hun grote verbazing: “geef jullie hen maar te eten”. Hoe zouden ze dat moeten doen? “Meester, wij hebben niet meer dan vijf broden en twee vissen”
Jezus gaf ze opdracht om de mensen te laten zitten. Eerst vormen die mensen samen een menigte onbekenden die dicht op elkaar staan. Ze zien elkaar niet. En wie klein is wordt over het hoofd gezien.
Maar als ze in het gras gaan zitten, kijken ze elkaar aan en raken geïnteresseerd in elkaar. Daar begint het mee. Als we zitten zijn we allemaal gelijk. We zien elkaars gezicht. We zien of de ander gelukkig is, of verdrietig. Je luistert naar elkaar. Een menigte wordt een gemeenschap.

Dan laat Jezus zien dat je eerst bij God moet beginnen, God als de gever van alle goeds. Hij dankt God voordat hij het brood breekt.
Als je alleen aan je zelf denkt, dan denk je dat je altijd te kort komt. Maar als je je leven als geschenk van God beleeft, ervaar je geen angst tekort te komen. Dan ervaar je rijkdom.  Het begint er mee dat we het leven zelf als geschenk ervaren. Niet als vanzelfsprekend bezit.  En dat we de ander herkennen als mens zoals wij.
Zo is het leven van Jezus. Dat is het leven dat hij aan ons wil uitdelen. Ook vandaag de dag. Leven in overvloed.

Wat is het een mooi dat we nu vandaag hier met zovelen in de open lucht bijeen zijn net als toen.  Een unieke gebeurtenis in de geschiedenis van onze parochie. Een unieke gebeurtenis in de geschiedenis van het Maximapark.
Hier waar nog niet zolang geleden tuinders hun tomaten en paprika’s en allerlei andere gewassen verbouwden.  Ik zie sommigen van hen hier aanwezig.
Dit park is eigenlijk een soort wonder. Het vormt het hart van alle wijken rondom die samen Leidsche Rijn vormen. Ook de oude dorpen Vleuten en de Meern.
Dit park verbindt mensen uit al die wijken met elkaar. Kinderen spelen er. Jonge mannen en vrouwen sporten er, vooral op het inmiddels alom bekende Lint. Gezinnen picknicken er. Te midden van de natuur, de vogels, de konijntjes, de fazanten.
Wie had dat ooit kunnen denken? Hier zetten mensen even alle zorgen opzij. Hier voel je de wind door je haren strelen.
Dit park nodigt ook uit om dankbaar te zijn, dankbaar voor het leven als geschenk, voor de aarde, en wat de aarde voortbrengt.
Je voelt hier dat je er als mens niet alleen voor staat. Allerlei goede krachten omgeven ons. Kortom, het park nodigt ons uit samen het leven te vieren. En we zien ook dat dit gebeurt.

Ook voor ons als kerk en gelovigen staat voorop dat we dankbaar zijn voor het leven. Leven als uniek geschenk. We willen dat leven delen en vieren met onze medemensen. We willen graag meewerken aan vrede en eenheid onder alle mensen.  En we beleven door ons geloof  de natuur als een prachtige schepping en geschenk van God, waar we zuinig op moeten zijn. We willen graag met alle mensen het leven mooi maken.
Daarom is het zo’n feest dat we vandaag hier in de openlucht, midden in Leidsche Rijn deze eucharistie mogen vieren. Om te bidden om zegen over de stad waarin wij wonen en over de mensen met wie we hier het leven delen in de wijken en de buurten.

“De mens leeft niet van brood alleen” hoorden we in de eerste lezing “maar van alles wat uit de mond van God komt”.
We worden als mensen in onze tijd vooral gezien als consumenten. Alsof dat het doel van ons leven is de zin van ons bestaan is.
Maar als we niet alleen aan onszelf denken, dan blijkt er zoveel dat we kunnen delen en waaraan we ons hart kunnen ophalen. Dan hoeven niet bang te zijn te kort te komen. Dan is er genoeg om het hart aan op te halen en het leven te vieren.

Op dit feest van Sacramentsdag, het feest van het lichaam van Christus, vieren we dat Jezus ook nu onder ons is in de gaven van zijn lichaam en zijn bloed. Hij deelt zichzelf uit. Zijn leven uit God.
Het schamele dat we zelf aanbieden verandert hij in leven in overvloed.
En het offer van liefde dat hij voor ons gebracht heeft – zijn leven – mogen wij omhoog heffen als offer van dankbaarheid. En dat offer dat wij omhoog heffen, tilt onszelf op naar een leven dat aan de hemel raakt, een leven vol uitzicht, hoop, geloof en liefde. Leven in overvloed. Genoeg voor iedereen. Ook vandaag. Amen

Pastoor Martin Los

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.