Tag archieven: politie

Beproefd gezag

Geplaatst op door
Beantwoorden

Homilie op de 4e zondag door het jaar op 31 januari 2020 in de Mariakerk en Willibrordkerk.

“Wat betekent dit toch? Een nieuwe leer met gezag. Hij geeft bevel aan onreine geesten en ze gehoorzamen Hem” 1)
In de afgelopen week werd ons land, met name, in de steden geconfronteerd met ernstige rellen.  Het geweld richtte zich tegen de samenleving op zich. Winkels werden geplunderd. Bezittingen vernield. Zelfs ziekenhuizen werden bedreigd. Maar het was vooral een confrontatie met de politie. Het wettelijk gezag. Welke duistere machten kropen uit hun schuilplaatsen tevoorschijn? Iedereen breekt zich het hoofd hierover. Deskundigen putten zich uit in verklaringen, maar zij gaven tegelijk aan dat er nooit redenen kunnen zijn voor dit soort geweld. Kritiek, vreedzame demonstraties, oké, maar plunderen, met stenen gooien naar de politie, slaat nergens op.
Kennelijk komen er in bepaalde situaties krachten los in mensen en in het volk die het gezag van overheid op de proef willen stellen.  Deze krachten lijken vooral boven te komen als de overheid vergaande maatregen moet treffen, zoals een avondklok. Dat is inderdaad een uiterste middel en voor zo kort mogelijke tijd. Dus juist als het gezag zich om voor iedereen duidelijke redenen doet gelden, komen blinde tegenkrachten boven om het gezag aan de kaak te stellen. De politie moet dan soms de wapenstok hanteren en raddraaiers arresteren om erger te voorkomen. Daardoor lijkt het alsof gezag uitoefenen en geweld gebruiken hetzelfde is en samen valt. Dat is natuurlijk een misverstand. Ja, dat is eigenlijk precies wat de tegenkrachten, wat de meute ons wil laten geloven: dat gezag gewelddadig is. En dat het daarom omvergeworpen moet worden. Men roept om vrijheid, maar veroorzaakt chaos en onvrijheid. We kunnen alleen maar hopen dat het gezag de overhand houdt, niet door bruut geweld maar door verstandig optreden en doordat het overgrote deel van de bevolking kalm blijft; en doordat de meeste mensen hun gezond verstand blijven gebruiken en het gezag erkennen.

U begrijpt het bruggetje naar de Evangelielezing. Toen Jezus in de synagoge van Kafarnaum uitleg van zijn leer gaf, was men zoals Markus zegt: “buiten zichzelf van verbazing over zijn leer want Hij leerde hen niet als de Schriftgeleerden, maar als iemand met gezag. En wat gebeurt? Juist als alle mensen onder de indruk zijn van het gezag waarmee Jezus spreekt ‘begon iemand die  in de macht was van een onreine geest te roepen: Jezus van Nazareth, wat hebt Ge met ons te maken. Gij zijt gekomen ons in het verderf te storten.  Dus waar echt gezag zich doet gelden, daar steekt ook verzet de kop op. Verzet. De geesten die een mens onvrij maken, in bedwang houden, op verkeerde gedachten brengen, verdeeldheid zaaien, en chaos te weeg brengen, zien zich in hun macht bedreigd komen. Zij komen in opstand.
Maar dan blijkt het ware gezag van Jezus. Hij straalt niet alleen gezag uit door zijn optreden in de synagoge. Hij gebruikt zijn gezag actief. Hij handelt door te spreken, door zijn woord dat vrij maakt: “Zwijg stil en ga uit hem weg” .
Op de eerste plaats blijkt het gezag van Jezus door zijn spreken over God aan de hand van de Schriften. Alsof God zelf sprak. De Schriftgeleerden in die dagen herhaalden eindeloos wat iedereen al wist. De mensen kenden de preken uit het hoofd. Ze wisten van te voren al wat er ging komen. Slaapverwekkend. Maar toen Jezus zijn mond opendeed en tot hen sprak, klonk zijn uitleg als nieuw. Een bron die verstopt was en opnieuw ging stromen. Maar nu ook het verzet tegen Jezus’s gezag de kop opsteekt, blijkt zijn gezag ook effectief: “Zwijg stil. Gaat uit van hem”.  En de onreine geest kan niet anders dan Hem gehoorzamen. Is dat ook niet op beslissende momenten onze eigen ervaring als we in de knoop zitten, dat het woord van Jezus ons op wonderlijke wijze tot rust brengt.
Jezus gezag, zijn autoriteit, is niet gebaseerd op de letter, maar op de geest. In Hem spreekt God tot ons. Daarom klinkt het steeds als nieuw en gezaghebbend.

Dat Woord gaat ook nu zijn gang en brengt veel tegenstand tot zwijgen. Wij zien dat lang niet altijd duidelijk, zeker niet als we met kwaad geconfronteerd worden. Vooral als we de geschiedenis bij voorkeur zien als een strijd tussen goed en kwaad, lijkt het kwaad taai en onoverwinnelijk, en het goede lijkt zo kwetsbaar en tijdelijk. Het gezag dat God uitoefent in de wereld, lijkt helemaal schuil te gaan achter de gebeurtenissen in de wereld, die ook allemaal uitgelegd kunnen worden zonder God. Dat is de moderne visie die gaandeweg algemeen geworden is. Zelfs als gelovigen aarzelen we om Gods macht aan te wijzen. Daarom is er geloof nodig. We kunnen door ons geloof niet precies aanwijzen waar God zijn gezag laat gelden. Maar wel dat Hij deze wereld niet aan haar lot overlaat en dat Hij ons mensen die op Hem vertrouwen nabij is. Ook in deze tijd van Corona en vele andere crisis. Crises die allemaal tegelijk lijken te komen en mensen bang kunnen maken en de hoop uitblussen. Daar waar Jezus Christus verschijnt, krijgen mensen weer hoop. Laten we daarom naar Hem luisteren. Laten we ons hart openen voor Hem. Laten we in gemeenschap met Hem leven, en met allen die het gezag van God herkennen dat ons altijd weer vervult van hoop en ons vrijheid schenkt. En innerlijke vrede, ook in moeilijke onrustige tijden. Amen

(c) Martin Los
!) Evangelie van deze 4e zondag door het jaar: Markus 1:21-28

Three Billboards. Een film die lang na woedt

Geplaatst op door
Beantwoorden

Three billboards outside Ebbinge Missouri las ik op reclameborden waar ik elke dag langsreed. De titel intrigeerde me. Het gezicht van één van de hoofdrolspelers trof me als vastberaden over iets. Overwegende kleur van de affiche bloedrood. Geen idee waarover het verhaal ging.
In mij groeide de nieuwsgierigheid om te film te gaan zien. Anderhalve week geleden is het nu. De beelden woeden nog na in mijn hoofd..
Een moeder heeft haar dochter door een misdaad verloren, door brute verkrachting en moord,. Dat is genoeg om uitzinnig te zijn van woede. Pijn, verontwaardiging, verdriet, onmacht die je wel van de daken zou willen schreeuwen. Het kan een mens tot waanzin drijven. Maar daar gaat de film niet over. Want er is één ding nog erger dan een dochter verliezen door een gewetenloze moord. Dat is, wanneer het feit doodgezwegen lijkt te worden en alles zijn gewone gang gaat in de stad. Als de autoriteiten geen ernst maken met de speurtocht naar de moordenaar.
In plaats van gefrustreerd en getraumatiseerd bij de pakken neer te gaan zitten, neemt de moeder het heft in handen. Ze is hels. Keihard gaat ze het zwijgen over de moord en het gebrek aan initiatief bij de politie en de publieke opinie te lijf. Frances McDormand die de moeder speelt, maakt deze rol volkomen geloofwaardig. Soms roekeloos, met de moed der wanhoop, en volstrekt niet binnen de lijntjes, laat ze zich door niets en niemand weerhouden aandacht te vragen voor haar zaak.
Aan het begin van de film als ze drie verwaarloze reclameborden ziet bij een uitvalsweg van Ebbinge, komt ze op een idee. Ze zoekt het reclamebureau op dat de borden verhuurt. Ze plakt er reusachtige posters op met de vraag of de commissaris van politie – naam en toenaam – niet vindt dat er onderhand niet eens een echt onderzoek naar de moord op haar dochter moet komen.
De knuppel is in het hoenderhok gegooid. Vanaf dat moment keren sommigen zich tegen haar omdat ze de reputatie van het stadje te grabbel zou gooien. De politie vindt dat ze haar gezag aantast. Agenten blijken hun eigen sores te hebben. De scenes volgen elkaar in hoog tempo om als het ware de vlammende toorn van de moeder te verbeelden.
De moeder zelf leidt ook onder eigen schuldgevoel omdat haar dochter een uur voor het misdrijf met ruzie de woning verlaten had. Bovendien was het gezin ontwricht doordat de vader voor een veel jongere vrouw gekozen had die zijn dochter had kunnen zijn. Deze scenes laten zien dat de heldin ook een kwetsbare kant heeft. In onze onmacht wanneer we een groot verlies leiden, koesteren we vaak onterechte schuldgevoelens om toch iets in handen te hebben waarmee we kunnen worstelen en onszelf pijnigen, liever dan alleen maar machteloos zijn.
De film eindigt met een open eind. Samen met de agent die zich het meest tegen haar had gekeerd, maar in de film een eigen transformatie doormaakte en haar bondgenoot wordt, laten ze Ebbinge achter zich om mogelijk de moordenaar te vinden. Of om weer een toekomst tegemoet te gaan?
We weten uit allerlei zaken die we kennen uit de media, Anne Faber, maar ook Nicky Verstappen, MH17, hoe belangrijk het is voor de ouders van een slachtoffer dat de dader gevonden wordt. Het gaat niet eens zozeer om wraak, maar dat de onderste steen boven komt. Het slachtoffer verdient dat de dader gevonden wordt en verantwoordelijk wordt gehouden. Hij heeft een mensenleven weggenomen. Dat vergoten bloed schreeuwt van de aarde (Genesis 4 Abel). De samenleving mag geen genoegen nemen met de moord op een onschuldige. Hoe kan ze weer gewoon over gaan tot de orden van de dag?
De boodschap van de film is niet dat iedereen maar het recht in eigen handen moet nemen. Ze vraagt wel aandacht voor de pijn en de woede van ouders die door een misdaad of een menselijke fout een kind verliezen. Elk geval schreeuwt om aandacht van de kant van de samenleving. De pijn en de woede wordt stelselmatig onderschat. We gaan weer over tot de orde van de dag. Maar de getroffen ouders niet. Is er voor hen geen verlossing? Kunnen zij verzoend worden met het onverzoenlijke? Hun verdriet duurt een leven lang. Maar ze kunnen wel een zekere genoegdoening vinden in het doorbreken van het zwijgen en de passiviteit van de maatschappij . Dat hun medemensen collectief niet onbewogen blijven, en ook hun levens veranderd worden oor de krater die door het verlies van een kind geslagen is zoals van de ouders. En wellicht dat hun actie zelf anderen tot betere mensen maakt. Daarom eindigt de film met een open eind. Een vraag waarmee we naar buiten gaan de wereld in.

(c) Martin Los