Tag archieven: Utrecht

In Gods naam gelukkig

Geplaatst op door
Beantwoorden

Preek op het feest van H. Willibrord 7 november 2021 in Mariakerk en Willibrordkerk

Lieve broeders en zusters, toen Jezus bij zijn hemelvaart zijn leerlingen de wereld in zond begon een adembenemend avontuur. dit avontuur: alle mensen de liefde van God verkondigen die zij nog niet kenden, mensen die door die verkondiging geraakt werden door de doop en het geloof opnemen in de kerk als het lichaam van Christus, en samen dat nieuwe leven van onderlinge liefde en ondersteuning als broeders en zusters van elkaar genieten en onderhouden.
Door deel te nemen dit avontuur zouden ze ervaren dat Jezus zelf altijd bij hen was: “Zie Ik ben bij u tot aan de voleinding der wereld” 1). Ze zouden zijn nabijheid op talloze manieren mogen ervaren, door wonderlijke tekenen gebeurtenissen, door de wijsheid onder hen, door de vreugde en saamhorigheid, door daden van edelmoedigheid en door voortdurende vernieuwing en jeugdigheid. Ze zouden het samen tastbaar mogen ervaren wanneer ze de eucharistie zouden vieren en gehoor geven aan de opdracht van de Heer bij het Laatste Avondmaal: “Blijft dit doen om Mij te gedenken”. Daarin is Hijzelf in ons midden, elke keer als wij dit doen. En zo is het gegaan. Meer dan twee duizend jaar lang.
Het is een geweldig avontuur. Ik spreek niet over een avontuur waar we vol bewondering naar kijken als een film op een scherm voor ons. Ik spreek over een avontuur dat we zelf meemaken. We zijn zelf onderdeel van dat ongelofelijke avontuur. Wanneer we deze traditie níet ervaren als een verrassend avontuur- en daar kunnen allerlei hele menselijke oorzaken voor zijn. vermoeidheid, twijfel, teleurstelling  – ontgaat ons veel van de vreugde en verwondering en gevoelens van geluk die horen bij het avontuur van het geloof in Jezus.
Daarom is het goed dat we ieder jaar op deze dag, zijn sterfdag, de Ierse monnik Willibrord gedenken die met zijn metgezellen dertienhonderd jaar geleden het geloof bracht aan onze voorvaders die leefden in dit moerasgebied onder de zeespiegel boven de grote rivieren.

Hij  was met zijn vrienden als de vreugdebode over wie de profeet Jesaja 2) spreekt, de boodschapper van de vreugde die het goede nieuws kwam brengen aan onze voorouders die Jezus nog niet kenden.  Zij leefden als het ware nog in het duister. Dat wil niet zeggen dat zij slechte mensen waren, maar zij kenden God nog niet als Vader van Jezus, als Vader in de hemel
We stellen ons Willibrord, zijn leven en persoon, voor ogen om ons eraan te herinneren dat ooit het avontuur van het geloof van de apostelen hier ook in het Utrechtse begon. We volgen daarmee de raad op van de schrijver van de Hebreeenbrief die zoals we hoorden zegt: “Gedenkt uw leiders die u het eerst het woord van God hebben verkondigd. Haal weer hun leven voor de geest” 3) .  Willibrord verkondigde het geloof, de vrijheid van Gods kinderen en het eeuwige leven hier dertienhonderd jaar geleden. Van generatie op generatie. Nemen we aan dat het ongeveer vijfentwintig jaar duurt voor de volgende generatie begint, dan zijn er ca drieënvijftig generaties voorbijgegaan. Wij zijn de vierenvijftigste.  Elke generatie heeft het geloof in vrijheid ontvangen en in vrijheid doorgegeven. Ze hebben het gevierd. Ze hebben eruit geleefd. Telkens werd Jezus Christus doorgegeven als de Heer die beloofd had: “Zie Ik ben u alle dagen tot aan de voleinding der wereld”. Elke generatie is een nieuw begin, zoals elke geboorte van een mens een nieuw begin is. Het oude gaat voorbij. Wordt de boodschap opgepakt en overgenomen door de nieuwe generatie? Dat is het avontuur, het wonder van het geloof waaraan wij deel mogen hebben. En net als de vorige generatie willen wij dat mooie geloof dat ons gelukkig maakt, doorgeven. Geïnspireerd door Willibrord van wie geen geschriften zijn overgeleverd maar wel een snipper papier met de uitroep “In Gods Naam gelukkig”.
Wij mogen zelf die vreugdeboden zijn in onze tijd en onze streek. We mogen die gelukkige mensen zijn die Christus aan anderen doorgeven, mensen om ons heen, maar ook aan de nieuwe generatie. Als wij zelf vreugde beleven in ons geloof, in onze geloofsgemeenschap, in onze kerk, in onze liefde tot de naaste, in ons liefde tot Christus, dan kan die vreugde niet verborgen blijven. Vreugde gaat altijd gepaard met goed nieuws, Het wekt belangstelling. Laten we als gelovige ouders en grootouders en oudere generatie belangstelling wekken door ons geloof en onze liefde.

Sinds de reformatie tijd zijn de christenen in ons land verdeeld geraakt. Maar we hebben als kerken in ons land allemaal Willibrord als stichter. Laten we de eenheid zoeken met onze medechristenen. Ook omdat verdeeldheid ongeloofwaardig is naar niet-gelovigen en de nieuwe generatie. Vooral ook omdat verdeeldheid een schamele indruk tegenover de nieuwe godsdiensten die hier verschijnen. Laten we niet negatief over andere kerken en christenen spreken, maar wijzen op de positieve eigenschappen.
Laten we samenwerking toejuichen zoals de eeuwenoude r.k. Broederschap van O.L.V. Vleuten die vanwege haar jubileum een hartelijke gebaar gemaakt heeft naar de protestantse gemeente, naar de samenleving en de scholen. Vandaag vieren we al voor de tiende keer de Willibrordlezing die beurtelings wordt georganiseerd in onze Willibrordkerk zoals vanavond en de Torenpleingemeente in Vleuten. We hebben hier in de parochie als het ware goud in handen door de vele nieuwe bewoners in dit gebied van Leidsche Rijn en door de bijzondere geschiedenis die terug gaat tot sinds Willibrord. Binnenkort vieren we met heel de stad het 900 jarig bestaan van Utrecht. Toen had Willibrord al zeshonderd jaar eerder de eerste kerk van Utrecht opgericht.
We mogen het verleden doorgeven en we mogen steeds met elke generatie en ieder mens op een nieuwe manier  het geloof en de kerk als een prachtig avontuur beleven. Laten we altijd goede moed houden en het hoofd niet laten zakken. ‘Zie Ik ben met u tot aan de voleinding der wereld” zegt Jezus. Laten we bidden dat onze ogen daarvoor steeds geopend worden. Heilige Willibrord, bid voor ons. Amen

Martin Los
1) Evangelie van dit feest:
2) 1e lezing: Jesaja 52:7-10
3) 2e lezing: Hebreeenbrief 13:7-9a, 15-17a
afbeelding: Beeld van Willibrord in de gelijknamige kerk in Vleuten. Vaak heeft Willibrord als attribuut een kerk in zijn arm. In dit geval wijst hij zijn wijsvinger op het kruis

Liefde als ruimte. Mijn preek op de 6e Paaszondag 6 mei 2018

Geplaatst op door
1

Preek op de 6e zondag in de Paastijd 6 mei 2018 Mariakerk en Willibrordkerk

“Zoals de Vader mij heeft liefgehad, zij heb ik u liefgehad. Blijft in mijn liefde’ 1) Lieve broeders en zusters, deze uitnodiging van Jezus om in zijn liefde te blijven, raakt ons. We proeven de liefde in zijn woorden. Zijn woorden zijn liefde.
We mogen ons eraan warmen zoals we ons trouwens mogen warmen aan heel deze ontmoeting met de Heer in de eucharistie.
Maar waarom zouden we nog niet even bij stil staan bij zijn woorden als vrienden die bij het hardvuur zitten en gedachten uitwisselen.
“Blijft in mijn liefde’ zegt Jezus. Hij spreekt over zijn liefde als een soort ruimte. Een ruimte waar binnen we ons bevinden en bewegen. Een ruimte waar we uit kunnen gaan. Anders zou hij niet zeggen: ‘blijft in mijn liefde’. Het is de uitnodiging van Jezus om in zijn nabijheid te verblijven. Door naar zijn woorden te luisteren, door dankbaar te zijn voor wat Hij voor ons heeft overgehad, door te doen wat Hij ons vraagt en wat past bij degenen die bij hem willen horen. Zijn liefde vraagt erom dat wij zijn liefde beantwoorden. Kortom: dat wij in zijn liefde blijven. Het is niet zo dat wij als we niet in zijn liefde blijven, zijn liefde voor ons ophoudt. Zijn liefde is onvoorwaardelijk en onbeperkt. Het is de liefde als van de Vader voor de Zoon.
Laten we de liefde van Jezus dus allereerst als een geschenk aanvaarden en omarmen als het meest kostbare wat ons ten deel is gevallen. Zijn liefde is een opdracht, maar allereerst een fantastisch geschenk, een blijvend geschenk.
Maar niet alleen mogen we daar zelf van genieten. Jezus zelf geniet daarvan: “Dit zeg ik u opdat mijn vreugde in u zei’ . Jezus geniet ervan als wij in zijn iiefde verblijven. Liefhebben is zijn vreugde. Zijn lust en zijn leven. Dat gunt Hij ons ook: ‘opdat uw vreugde volkomen moge worden’ . Liefhebben is bron van duurzame vreugde.

Het boek van de Handelingen der apostelen geeft een kijkje in de vreugde van de eerste christenen 2). We hoorden van een zekere Cornelius. Een niet Joodse man die tot geloof gekomen was. De jonge kerk worstelde met het vraagstuk wie een echte christen kon zijn. Tot nu toe waren zij en de apostelen Joodse mensen die de besnijdenis praktiseerden en allerlei andere gebruiken die het hele dagelijks bestaan en huishoudelijk leven bepaalden. Voor niet Joodse mensen was dat vrijwel onmogelijk om ook te gaan beoefenen.
Deze Joodse christenen stelden dat de niet Joden (de rest van de wereld) die in Jezus geloofden eerst Jood moesten worden. Het was een dilemma waarvoor de eerste kerk stond. De kerk zou een kleine Joods-christelijke sekte gebleven zijn – of waarschijnlijk helemaal verdwenen – als ze niet tot haar vreugde erkent had dat God door Jezus ook niet Joodse mensen tot zijn kinderen riep. De heilige Geest opende het hart van Petrus toen deze Cornelius bij hem kwam en hem zelfs te voet viel. want de man keek hoog tegen hem op: “Voor God zijn we mensen, en allemaal gelijk’ zegt Petrus als hij de heidense manbij de hand pakt en overeind helpt. Even later is de vreugde volkomen als de Joodse christenen den heidense christenen beiden God loven en hun geloof belijden en hun liefde tot Christus. Zo ervaren ze samen de liefde van de Heer. Voortaan is er geen onderscheid meer. Allemaal vormen ze samen een gemeenschap overal waar het Evangelie verkondigd wordt.
Wat mooi als in de kerk de gemeenschap van de Heilige Geest die de priester aan het begin van de eucharistie allen toewenst, ook werkelijk beleefd wordt. Als de harten voor elkaar opengaan. Als grenzen wegvallen. Dat zijn de momenten waarop we blij en trots zijn dat we mogen geloven en dat we de liefde van Christus samen beleven.

De afgelopen week had ik het voorrecht om met een groepje parochianen deel te nemen aan de grote bedevaart van het aartsbisdom naar het Mariabedevaartsoord Lourdes. Met ruim twaalfhonderd personen, jong en oud, beleefden we ons geloof samen met de internationale kerk, want je hoort er alle talen de hele week. En we maakten deel uit van de internationale Mis op woensdagmorgen met tienduizend gelovigen uit alle volkeren. Dan zie je over grenzen heen. Je ziet elkaar met andere, nieuwe ogen.
Het was ook heel bijzonder dat we samen met de andere parochies uit de gemeente Utrecht bijeen waren gedurende de hele week. Het was mooi om te ervaren hoe mensen over de grenzen van hun eigen parochies heen keken en dat we beleefden in de vieringen, de gesprekken, en het samen op trekken dat geloof en kerk groter zijn dan ons eigen wereldje. We hebben elkaar allemaal nodig. We moeten ons niet afsluiten voor de ander, of voor de andere parochies, maar openstaan voor elkaar. Dan beleven we de kracht en de realiteit van de liefde van Christus. Dan zijn we samen blij en wordt onze vreugde volkomen.
Liefde, echte liefde sluit niet buiten, maar verbindt. Liefde als verschijning van Christus.
We zijn de mooie meimaand binnengegaan, de Mariamaand. Maria laat ons zien hoe de liefde van haar Zoon en de liefde tot haar zoon ons allen als een mantel om ons heen verbindt. Met Maria kan het niet anders of we blijven in de liefde van Christus. En dan is er blijdschap en verlangen we elkaar gelukkig te maken als kinderen van God

Pastoor Martin Los
1) Evangelie van de zondag: Johannes 15:9-17
2) 1e lezing: Handelingen der Apostelen 10:25 en volgende
Afbeelding: foto aan het einde van de lichtprocessie 2 mei 2018 Lourdes foto (c) Martin Los